هنجاریابی و بررسی ویژگیهای روانسنجی مقیاس های بالینی عملکرد حرکتی در کم شنوایان

سیستم کنترل وضعیت، سیستم پیچیده حرکتی می باشد که بر اساس تعامل بین فرایندهایی پویا و مختلف شکل گرفته است و بسیاری از تکنیک های آزمایشگاهی با استفاده از دامنه وسیعی از علائم و نشانه های عصب شناختی به تشخیص اختلالات عملکردی می پردازند. از این رو به همت پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی و دکتر مهدی ضرغامی(همکارطرح دکتر امین غلامی عضو هیات علمی گروه رفتار حرکتی ورزشی پژوهشگاه) طرح هنجاریابی و بررسی ویژگی های روانسنجی مقیاس های بالینی عملکرد حرکتی در کم شنوایان با سطح شنوایی متوسط به پایان رسید .هدف از مطالعه حاضر هنجاریابی و بررسی ویژگیهای روانسنجی مقیاس های بالینی عملکرد حرکتی در کم شنوایان با سطح شنوایی متوسط بود.

در این تحقیق توصیفی پیماشی، 220 نفر کم شنوا با هوش طبیعی و با سطح شنوایی متوسط 55-41 دسی بل بصورت هدفمند به عنوان نمونه آماری از کلیه کم شنوایان و ناشنوایانی که در مسابقات کشوری در شهر اراک شرکت کرده بودند، انتخاب شدند.

همچنین با توجه به گزارش های پیشین مبنی بر ارتباط بین زمان اجرای آزمون های عملکرد تعادلی با سن و شاخص های آنتروپومتریک، در تحقیق حاضر یک مدل نیز به عنوان سوال جانبی در این زمینه مورد بررسی قرار گرفت.

روایی آزمون های عملکرد حرکتی به شیوه تفاوت های گروهی تایید گردید (بار عاملی آنها در حد قابل قبول بود. نتایج تعیین اعتبار همبستگی بین تکرار آزمون ها نشان داد که آزمون های رساندن انگشت دست برتر به بینی (با همبستگی درون موردی 0.79 و  همبستگی بین جلسه ای 0.73)‏، رساندن انگشت دست غیر برتر به بینی (با همبستگی درون موردی 0.81 و  همبستگی بین جلسه ای0.71)‏، بلند شدن از صندلی و راه رفتن (با همبستگی درون موردی 0.76 و  همبستگی بین جلسه ای0.76)‏، و آزمون راه رفتن پاشنه پنجه (با همبستگی درون موردی 0.87و  همبستگی بین جلسه ای0.9)‏ در مقایسه با آزمون ایستادن بر روی پای برتر و غیر برتر با چشمان باز و بسته از پایایی بالاتری برخوردارند. بررسی مدل های طراحی شده صحیح بودن دو مسیر ارتباطی سن و شاخص های آنتروپومتریک و مسیر سن با اجرای آزمون های تعادلی را تایید کردند. اما دو مسیر ارتباطی دیگر مورد تایید واقع نشد.

با در نظر گرفتن نتایج تکرار آزمون ها در همان جلسه و  یک هفته بعد، آزمون رساندن انگشت اشاره دست برتر و غیر برتر به بینی، آزمون بلند شدن از روی صندلی و راه رفتن و آزمون راه رفتن پاشنه- پنجه به عنوان با ثبات ترین آزمون موجود در ارزیابی تعادل و هماهنگی در کم شنوایان در نظر گرفته می شود. نتایج آزمون های حفظ تعادلی در سطح سخت با چشم باز و بسته و روی پای برتر و غیر برتر در تشخیص تعادل، لزوم احتیاط بیشتر در استفاده از این آزمون ها را نشان دادند.

با توجه به پایایی بالای آزمون های رساندن انگشت اشاره دست برتر و غبر برتر به بینی، آزمون بلند شدن از روی صندلی و راه رفتن و آزمون راه رفتن پاشنه پنجه استفاده از این آزمون ها به منظور ارزیابی تعادل و هماهنگی ناشنوایان و کم شنوایان توسط مربیان و پزشکان ورزشی توصیه می شود.